Сөзімді "Ұстаздық еткен жалықпас, үйретуден балаға,"- деген ұлы Абайдың сөздерімен бастағым келеді.Иә, нағыз ұстаз болу- бақыт әрі абырой. Мұғалім болу оңай, ал нағыз ұстаз болу екінің бірінің қолынан келе бермейді. "Ұстазды алтын діңгекке теңер едім" деген ұлы педагог Ы.Алтынсариннің осынау қанатты сөзінде айтылғандай, мек-теп ағаш болса діңгегі де, тірегі де, жүрегі де - ұстаз.
Білім беру саласында білікті ұстаз, өз мамандығының хас ше-бері, Ж.Болғанбаев атындағы мектеп-лицейінің қазақ тілі мен әдебиеті пәнінің мұғалімі Карменова Бақытжамал Базылрахманқызы туралы сөз қозғамақпын. Ұзақ жылдар бойы ұстаздықтың ұлы жолында ерекше еңбегімен дараланды. Осы жылы облыс әкімі Даниал Кенжетайұлы Ахметов облысымыздың дарынды оқушыларымен және сол дарынды оқушыларды дайындап жүрген озық тәжірибелі мұғалімдерімен дөңгелек үстел басында кездесу өткізді. Сол кездесуге ұстазымыз екеуміз де қатыстық. Бақытжамал апай облыстағы"Үздік ұстаз" атанып, Алғыс хатпен және 150 мың теңгенің сертификатымен марапатталды. Сондай-ақ, Көкпекті ауданы мұғалімдерінің Тамыз конференциясында аудан әкімі Смаилов Асхат Сайдахметұлының қолынан 150 мыңның сертификатын тағы алды. Мұның бәрі, облыс, аудан әкімшіліктері тарапынан бағаланып жатуы ұстазымның таза еңбегінің жемісі деп білемін. Бахытжамал Базылрахманқызының ұстаздық еңбек жолындағы жетістіктері қаншама. Бүгінде ол кісінің қолынан ұшқан қаншама шәкірттері еліміздің түкпір-түкпірінде әр мамандықтың саласын игеріп, еліне қызмет атқаруда. Мен ұстазымды тума талант иесі деп есептеймін. Бақытжамал апай тек нағыз ұстаз емес, өз отбасының мәуелі бәйтерегі.

Тәрбие - тал бесіктен. Есте жоқ ерте замандардан бері қазақ халқының берік ұстанымына айналған осы нақылдың бұл күндегі маңызы қандай? Қазіргі қазақ отбасылары ұл-қыздарын қалай тәрбиелеуде? Ата-ананың ізгі парызына бала тәрбиесі кірсе, сол парызды кім қалай орындауда?
Бізді қоршаған орта соншалықты шулы, толассыз ақпарат, өсек-аяң, ақтау мен даттау, бірін-бірі аңду, кім қайда жүр, не ішіп, не киді... Мүмкін осы шудан болар, отбасындағы баланың қалауы, жылауы біз үшін артық болып көрінетіні анық. Көңіл бөлуді ақшамен алмастырып, мейірімді сыйлыққа айырбастадық, қолына құлтемірді ұстатсаң балаңыз жылауды қояды, болды! Бұл өте оңай.
Ал өз балаңызды осылай тәрбиелеп отыр-ғаныңызға қарамастан, ғаламтордағы жастарды сөгіп отырасыз: “Ата-анасы қайда қарап жүр?”, “Қоғам бұзылып барады”, - деп. Қит еткен дүниеге қоғамды кінәлаймыз. Қоғам адамдардан тұрады, құрушысы да бұзушысы да біз, адамдар. Сонда біз кінәлі болмағанда, басқа кім?!